“Die ouwe saxofonist”
Toen ik in 1996 voor het eerst binnenwandelde bij deze geweldige club was ik dol enthousiast en zag een grote dweilkapel-toekomst”’ voor mijzelf in het verschiet.
Een ding viel mij, als jong broekie, toen op: “die ouwe saxofonist”
In mijn ogen (toen) een zeurende oude man, die overal commentaar op had. Gelijk die eerste repetitie nam ik mij al voor dat ik dat later niet van plan was en dat ik voor mijn 40e zou stoppen. Een dweilkapel is natuurlijk ook iets voor jonge kerels, en niks voor ouwe mannen. Waarom deed die man dat toch, wat had het nou voor nut al dat gezeur
Later bleek het eigenlijk wel een toffe vent te zijn en ben ik er regelmatig een biertje mee wezen drinken en zijn we zelfs op vakantie geweest met elkaar.
Een aantal jaar later, ergens in 2010,ontmoette ik tijdens mijn uitstapje bij de concurrent weer zo’n zelfde ouwe zeurende man (alleen speelde deze trombone 🙂 ) Echter begon ik toen al wel een beetje te begrijpen waarom die “ouwe mannen” dat doen. CLUB-LIEFDE!
Die oude, zeurende kerels zorgen voor een beetje normen en waarden binnen je vereniging. Cultuur bewakers lijkt mij inmiddels een betere benaming voor deze oude mannen.
Nu bijna 24 jaar later, duurt het nog 3 dagen en ben ik zelf 40 jaar. Het zeuren begon bij mij al ergens toen ik midden dertig was, maar de bedoeling is net als bij mijn voorgangers alleen maar goed.
De grens van stoppen voor mijn 40e heb ik inmiddels verlegd naar “ik ga stoppen voor mijn 50e” 🙂 Dus voorlopig zijn jullie nog niet van mij af jongens! Jullie moeten het nog maar een tijdje doen, met deze “ ouwe zeurende man”
Groeten Niels