Hoe de start van het nieuwe jaar, het einde is voor mij
Hoe de start van het nieuwe jaar, het einde is voor mij
Nog één keer. Dat is de gedachte die nu door mijn hoofd gaat. Het was afgelopen zondag een rare tegenstrijdigheid. Met onze jaarlijkse teambuildingsdag startten we het nieuwe muzikale jaar op. Gezelligheid, sportiviteit en de onderlinge band versterken. Vol energie maakten we een start voor het nieuwe jaar.
Niet voor mij. Ja, ik was er wel bij. En ja, zondag ben ik er ook gewoon als we weer in Ommen schitteren. Maar daarna houdt het voor mij op. Na veertien jaar – met een kleine tussenpoos – gaat mijn instrument de kast in.
Dat neemt niet weg dat de teambuildingsdag een topdag was. Na koffie en gebak zwalkten we met een golfclub in de hand over het groenrijke land rondom Bussloo voor een paar uur Pitch & Putt. De ene golfbal vloog hoog de dennenbomen in, de ander floepte tergend langzaam van de afslag plek af. Succesvol was het golfen niet bij iedereen. Gezellig wel.
Na achttien holes – hoewel het merendeel dat aantal niet haalde – en een klein biertje verruilden we het groen rondom Bussloo voor het groen rondom huize Quint. Een avond pizza’s maken onder het genot van een drankje. Een perfecte combi, helemaal met een stralende zon.
Al met al een uitstekende start van het nieuwe muzikale jaar. Voor de anderen dan natuurlijk. Want als gezegd houdt het voor mij na zondag op. In Ommen – naar mijn mening één van de gezelligste optredens elk jaar – laat ik voor het laatst mijn klanken horen. Hard of zacht, vals of zuiver, dat weet ik nog niet. Maar de laatste klanken zijn het voorlopig wel.
De combinatie van regelmatig weekenden werken, de geboorte van een kleine dondersteen, af en toe willen blijven sporten en muziek maken werd voor mij teveel. Helaas. Want zonde vind ik het wel dat ik ermee stop.
De festivals in Zutphen, Bemmel, Voorthuizen en vroeger Deventer. De schnitzels in Siegburg en Schwerte. De busjes tijdens het altijd net wat te lange carnavalsweekend. De kleine biertjes. De gezelligheid. Ik ga het missen.
Net als het muziek maken in Ommen. Sinds ik op mijn zeventiende als broekie bij de Deurbloazers kwam, kom ik al in Ommen. In eerste instantie nog met overnachting zodat we beide dagen konden spelen, de laatste jaren één dag in het weekend.
Terwijl we wachten op het eerste optreden de drankjes in café Flater. Het eigenlijk altijd mooie weer. En tijdens de optredens de volle terrassen. Ik kan niet wachten tot het zondag is. Zie ik jullie dan? Nog één keer!
Groeten Merten Simons!